Rozdział 10

Czułam się bezpiecznie siedząc przy nim. Potrzebowałam takich czułości. Wolałabym, gdyby Maciek siedział przy mnie, ale Kamila też kochałam. Zdecydowanie w inny sposób niż Maćka, ale to wystarczało. Choć miałam wrażenie, że Kamil jest tu ze mną tylko ciałem. Cały czas siedział tempo wpatrując się w ścianę naprzeciwko nas. Chyba ciężko nad czymś myślał i zdecydowanie nie był to łatwy temat, bo gdyby tak było to już o wszystkim bym wiedziała. Chciałam go zapytać czy coś się stało, ale stwierdziłam, że jak będzie chciał to sam mi powie.

W mojej głowie też była burza. Miałam 1000 myśli na minutę. Oczywiście wszystkie były związane z Maćkiem.

Nie umiałam sobie tego poukładać. Nie mogłam tego pojąć. Faceci mówią, że bab nie zrozumiesz, a weź tu połap się w ich grymasach. Raz mówi kocham cię, a raz nic do ciebie nie czuję.

Pewnie próbowałabym się pogodzić z rozstaniem , ale nie dawało mi spokoju jego wczorajsze zachowanie i słowa Kamila:

„Poprosił mnie, żebyś spała tutaj, gdyż mógł całą noc nad tobą czuwać.”

Skoro mnie nie kocha, nic do mnie nie czuje, po co siedział całą noc na krześle obok łóżka, na którym spałam ?? A może miał wyrzuty sumienia po tym jak zobaczył do jakiego stanu mnie doprowadził? Ale gdyby nic nie czuł to czy przejąłby się ? Hmm ale skoro zaproponował mi przyjaźń , może dlatego ? Może było szkoda mu przyjaciółki. Pewnie tak , ale może... nie wiem.

Nie mogę sobie tego poukładać. Nigdy chyba tego nie zaczaję.

- Tosia ? - z rozmyślań wyrwał mnie Kamil.

- Tak.

- My z Ewą przeżywamy trudne chwile i mam do ciebie prośbę – wiedziałam, że jak sobie sam to poukłada i będzie wiedział od czego zacząć to mi powie. Fakt, że rozmowa o naszych drugich połówkach nie była łatwa, ale czy Kamil też ma problemy ze swoją miłością.? Na pewno nie miał takich jak ja, bo wiem że Ewa kocha go w 100 %, tylko boli ją ta ciągła rozłąka. Kamil jeździ po różnych krajach na zawody PŚ, a ona wyjeżdża rozwijać swoją pasję – fotografowanie .

- O co chodzi ?

- To trochę głupie, ale czy mogłabyś się jej podpytać czy ona mnie jeszcze w ogóle kocha ? - tak jak przypuszczałam Kamil też miał problem. Ja miałam łatwiej, bo ja wiem, że Maciek mnie nie kocha, a Kamil nie był pewny miłości Ewy. Ja wiem, że ona jest w nim zakochana po uszy, ale jak mam do tego przekonać jego ?? Będę się starała, ale to z pewnością nie będzie łatwe zadanie .

- Kamil zwariowałeś.?

- Tak, wiem jestem głupi.

- Nie ty nie jesteś. To twój pomysł jest głupi. Ja bez pytania Ewy, wiem ,że cię kocha. Ona nie widzi świata poza tobą. Te trudne chwile są związane z rozłąką , a nie z tego tytułu, że wasze uczucie wygasło.

- Może masz rację – mimo to, że tak powiedział widziałam, że nie był do tego przekonany. Nadal był przygnębiony, choć próbował się uśmiechnąć, ale mu za bardzo nie wychodził ten trik.

- Ja zawsze mam racje !

- Prawda, sorki że zapomniałem – i znowu się uśmiechnął, ale ten uśmiech był szczery, a przede wszystkim bardziej promienisty w porównaniu do poprzedniego.

W sumie to już nie wiem jak mam go przekonać, że Ewa go bezgranicznie kocha. Przydałby się jakiś znak dla niego, żeby go podnieś na duchu. Nie wiem mógłby być to zwykły telefon od niej. Dobra wiadomość. Cokolwiek żeby tylko go wsparło w wierze w jej miłość.

I w tym momencie zaczął dzwonić telefon. Spojrzałam na swój wyświetlacz . To nie on dzwonił.

- To nie mój.

- To mój ? - był zdziwiony, że to jego telefon dzwoni, bo jeszcze się nie przyzwyczaił do innego sygnału, jaki posiadał jego nowy fon. Kamil nie ustawiał muzyki, bo podczas ostatniego wyjazdu na zawody, kiedy był w pokoju z Titusem, zaczęła dzwonić jego komórka , a Krzysiek zamiast zawołać Kamila, albo ewentualnie odebrać , zaczął tańczyć. Później stwierdził, że myślał, że to radio grało. Kamil był wściekły za zachowanie Titusa, a wkurzył się jeszcze bardziej jak zobaczył, że osobą, która się do niego dobijała była Ewa, która miała do niego pretensje, że nie odbiera jej telefonów. Kamil nadarł się na Krzyśka, czego on szczególnie nie przyjął do siebie, ale zadzwonił do Ewy i jej wszystko wytłumaczył. Ta zaczęła się śmiać i oczywiście zadzwoniła do swojego męża z przeprosinami. I od tamtej pory Kamil nie ustawia muzyki radiowej na sygnał.

- No raczej. Odbieraj, bo zaraz ktoś się rozłączy.

- Tosia, to Ewa.

- A nie mówiłam.

Już mi nie odpowiedział tylko się uśmiechnął i wcisnął zieloną słuchawkę.

Od razu mi ulżyło . Właśnie o taki znak mi chodziło. Jeszcze tylko trzeba było czekać, w jakiej sprawie ona dzwoniła.

Nie słyszałam ich rozmowy do końca, bo Kamil w pewnym momencie wyszedł na balkon.

Miałam nadzieję, że nie stało się nic poważnego, ale czy to było aż tak ważne, że ja nie mogłam o tym wiedzieć ? Miałam mieszane uczucia. Z jednej strony miałam nadzieję, że Kamil mi wszystko opowie, ale z drugiej bałam się tego co mogłam usłyszeć.

Nagle Kamil wparował do pokoju, chwycił mnie pod pachami i zaczął okręcać dookoła, krzycząc przy tym :

- Hura!!! Hura !!! Jest , Jest !!! Jezu, jak się cieszę.

- Spokojnie wariacie !! Postaw mnie, bo zaraz zwymiotuję.

- Sorry, ale jestem taki szczęśliwy, że nie umiem tego opisać – było widać, że na serio jest szczęśliwy. Jego policzki wcale nie przybrały różowego koloru , one były wręcz buraczkowe. W oczach było widać szaleństwo i euforię. Tego nie da się opisać słowami, to trzeba było zobaczyć.

- Spokojnie. Usiądziemy i wszystko mi opowiesz.

- Nie mogę siedzieć, bo Ewa już tu leci. - był taki zadowolony, że i mi się udzielał jego nastrój.

- To dlatego jesteś taki szczęśliwy ?

- To też, ale jest coś lepszego. Jessssssstttttttt! Tak długo na to czekaliśmy !!!!!!!

- No co jest ? Mów, bo umrę z ciekawości .!

- Ewa jest w ciążyyyyyyyyyyy !!!!!!!!!!!!!! - tak głośno to wykrzyczał, że nie wiem czy całe osiedle tego nie usłyszało.

- Ekstra !! - teraz to ja krzyknęłam i trzuciłam się mu na szyję,

- Spokojnie, hahahaha , aż dziwne, że to ja cię uspokajam :) - powiedział i ostrożnie postawił mnie na ziemię.

- Racja, powinno być odwrotnie, ale tak się cieszę, a ty miałeś wątpliwości co do jej uczucia.

- Wszystkie wątpliwości zostały rozwiane, ale teraz pomóż mi tutaj posprzątać. Ona nie może się teraz denerwować.

- A który to już miesiąc.

- Trzeci.

- Ohoho. Dobra choć sprzątać.

- Już . Jupi, jeaaa.

-Powoli, bo zaraz coś pobijesz i wtedy Ewa na pewno się wkurzy.

- Kamil spokojnie, spokojnie... - chodził tak po domu i ciągle to sobie powtarzał. Gdybym była sama w domu, skakałabym pewnie aż pod sam sufit, ale trzeba było się opanować , bo Kamilowi od razu odwalało.

________________________________________________________________________

Krótszy niż poprzedni, ale w nim skupiłam się głownie na opisywaniu uczuć.

Dzisiaj piąteczek i w końcu weekend, choć dla mnie nie będzie do końca udany ;/

Wczoraj rozwaliłam sobie rękę,  mam 6 szwów i strasznie boli mnie, ale dla was się postarałam i napisałam kolejny rozdział ;* 

KOMENTUJCIE <3

Next prawdopodobnie we wtorek ^^

Lajkujcie - świetna stronka ;) https://www.facebook.com/pages/Skoki-narciarskie-to-jest-to/553082358054299?hc_location=stream